De Robert Scott-buurt in het Amsterdamse stadsdeel Bos en Lommer is een stedelijk vernieuwingsgebied. Er is een roep vanuit de overheid om meer betrokkenheid van de bewoners met hun buurt, de sociale vernieuwing.
De hoofdzakelijk allochtone bevolking is slecht op de hoogte van de plannen en blijkt bovendien moeilijk te bereiken en te enthousiasmeren.
Een ander probleem van achterstandsbuurten zoals de Robert Scott-buurt is radicalisering. Met name jongeren trekken zich terug in hun eigen (vaak religieuze) wereldje en verliezen hierdoor steeds meer het contact met de maatschappij.
In opdracht van de Dienst Maatschappelijke Ontwikkeling van de gemeente Amsterdam ontwikkelt OE het project Stedelijke Tolken.
Er wordt contact gezocht met jongeren uit de buurt. Die worden uitgerust met camera’s en krijgen een basiscursus interviewtechniek en cameratechniek. Vervolgens gaan ze de straat op en langs de deuren om elkaar en de mensen in de buurt te vragen naar hun bekendheid met de bouwplannen voor de buurt (zie ook: Talent s107 west). Ook wordt de bewoners gevraagd hun wensen en grieven omtrent hun leefsituatie te uiten. Uiteindelijk wordt er door de bewoners een stedenbouwkundig plan ontwikkeld. Ook dit hele proces wordt door de jongeren gefilmd en samen met de interviews verwerkt tot een documentaire over de buurt.
Het stedenbouwkundig plan en de film worden vervolgens in de raadszaal van het stadsdeelkantoor vertoond aan bewoners, bestuurders en overige betrokkenen (woningbouwcorporaties e.d.).
Zie voor een andere succesvolle implementatie van dit door OE ontwikkelde buurtparticipatiemodel het project Willem Leeft.
Deze werkwijze heeft een aantal aspecten die de buurt duurzaam positief beïnvloeden.
De oudere allochtone bewoners van de buurt worden benaderd door jongeren uit hun eigen buurt, die zij kennen en waar ze soms familie van zijn. Hierdoor kunnen zij in hun eigen taal aangesproken worden, wat drempelverlagend werkt. Vaak zijn allochtone ouderen niet gewend om zich een mening te vormen, laat staan om deze te ventileren voor een camera. Op deze manier worden ze verleid tot actief burgerschap.
De jongeren vervullen een tweeledige rol van tolk: ten eerste het letterlijk vertalen tussen het Nederlands en bijvoorbeeld Marokkaans of Antilliaans. Ten tweede zijn zij ook cultuurtolken. Vaak zijn zij opgegroeid in een culturele spagaat, met één been in de traditionele cultuur van het land van afkomst thuis, en met het andere in de Nederlandse cultuur buitenshuis. Dit geeft een gevoel van nergens bij horen. De functie die de jongeren in dit project vervullen maakt hen bewust van hun unieke interculturele kapitaal: het juist overal bijhoren.
Door het project raken de mensen in de buurt met elkaar in gesprek over dit onderwerp dat iedereen aangaat. Op straat, in de moskee, bij de supermarkt ontstaat daardoor een saamhorigheidsgevoel, sociale cohesie.
Ook op stedenbouwkundig gebied heeft deze werkwijze voordelen. Door de directe betrokkenheid van de bewoners bij de plannen worden protesten in de toekomst voorkomen. Doordat de huidige en toekomstige bewoners van de buurt medeontwerpers worden, ontstaat maatwerk door het inzetten van deze ervaringsdeskundigheid.